کد مطلب:315410 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:225
امر سیدالشهداء به حضرت عباس برای تهیه آب
و چون آن جناب همیشه ساعی بود در امر سقایت سیدالشهداء فرمود: «اذا غدوت الی الجهاد فاطلب لهؤلاء الاطفال قلیلا من الماء [1] ؛ وقتی وارد میدان جهاد شدی پس اندكی آب برای این كودكان به دست آور». پس مشك برداشت و روانه میدان شد چنانچه مذكور خواهد شد و در كربلا هم آنچه از كتب مقاتل و غیره به نظر رسیده مكشوف می شود كه آن جناب مكرر در مقام طلب آب و سقایت تشنگان برآمده، منجمله در كتاب بحار نقل فرموده كه چون پسر سعد بسیار سخت گرفت كه نتواند آب بردارند حضرت حسین علیه السلام برادر خود ابوالفضل علیه السلام را با سی نفر سوار و بیست نفر پیاده فرستاد در جوف لیل و تاریكی شب به طلب آب و آنها با بیست و مشك روانه شریعه شدند. چون نزدیك شریعه رسیدند، عمرو بن حجاج زبیدی كه سر كرده موكلین آب فرات بود گفت: من انتم؟ مردی از اصحاب حسین علیه السلام
[ صفحه 103]
كه او را نافع بن هلال بجلی می گفتند گفت: عم تو می باشم. آمده ام كه آب بیاشامم. عمرو بن حجاج گفت: اشرب هنیئا. نافع گفت روا داری كه من آب بیاشامم و پسر رسول خدا صلی الله علیه و آله و كسان او از تشنگی نزدیك به هلاكت باشند. عمرو گفت: راست می گوئی ولكن امیر امر كرده است و ناچاریم كه اطاعت كنیم. پس نافع بانگ زد بر اصحاب خود آب بردارید و عمرو بن حجاج بانگ زد بر اصحاب خود كه مانع شوند. پس جنگ عظیم و قتال شدیدی شد. بعضی مشغول جنگ شدند و بعضی مشكها را آب می كردند و آن آب را به خیام حرم رسانیدند و كسی از اصحاب سیدالشهداء علیه السلام در آن شب كشته نشد و از این جهت حضرت ابوالفضل علیه السلام ملقب به سقا شد [2] .
[ صفحه 103]
كه او را نافع بن هلال بجلی می گفتند گفت: عم تو می باشم. آمده ام كه آب بیاشامم. عمرو بن حجاج گفت: اشرب هنیئا. نافع گفت روا داری كه من آب بیاشامم و پسر رسول خدا صلی الله علیه و آله و كسان او از تشنگی نزدیك به هلاكت باشند. عمرو گفت: راست می گوئی ولكن امیر امر كرده است و ناچاریم كه اطاعت كنیم. پس نافع بانگ زد بر اصحاب خود آب بردارید و عمرو بن حجاج بانگ زد بر اصحاب خود كه مانع شوند. پس جنگ عظیم و قتال شدیدی شد. بعضی مشغول جنگ شدند و بعضی مشكها را آب می كردند و آن آب را به خیام حرم رسانیدند و كسی از اصحاب سیدالشهداء علیه السلام در آن شب كشته نشد و از این جهت حضرت ابوالفضل علیه السلام ملقب به سقا شد [2] .
[1] بحارالانوار ج 45 ص 41.
[2] بحارالانوار ج 44 ص 388.